Narodowe Muzeum Morskie w Gdańsku

Wrak ten spoczywa na piaszczystym dnie na głębokości 16,9 metra na osi SSW-NNE i jest przegłębiony na stronę wschodnią, tak że jego przeciwna burta wystaje do głębokości 16,3 m.

W rzucie pionowym badana jednostka najszersza jest na śródokręciu i zwęża się ku obu końcom, aby przejść w ostrzej zakończoną rufę i dziób. Płaskie dno, zbudowane z mocowanych na styk klepek o grubości 9–11 cm i szerokości 25 cm, wzmacniało około 30 denników, umieszczonych co około 0,5 metra, w przekroju prostokątnych, o wymiarach 30-40 cm. Tylko środkowa klepka poszycia miała grubość większą od pozostałych (24 cm), ale nie ma pewności, czy związane jest to ze sposobem uformowania zakończenia w celu połączenia ze stewą i czy grubość ta występuje również w rejonie śródokręcia. Do krawędzi bocznych denników przymocowane były metalowymi bolcami krótkie wręgi kolankowe wzmacniające burty. Z burt zachował się fragmentarycznie pas dolnego poszycia na części "wschodniej", natomiast liczne ich pozostałości leżały porozrzucane obok. Kształt wręgów wskazuje, że rozchylone burty (ok. 120 stopni) zbudowane były z klepek poszycia montowanych na styk, o grubości 6-7 cm. Uszczelnienie pasów poszycia tworzyła listwa, przybita w wypustach, specjalnie wyżłobionych przy krawędziach sąsiadujących klepek poszycia.